• benchmark.pl
  • Gry
  • Wypuśćcie graczy z piaskownicy, czyli nie tylko Wiedźminami i Far Cry człowiek żyje
Wypuśćcie graczy z piaskownicy, czyli nie tylko Wiedźminami i Far Cry człowiek żyje
Gry

Wypuśćcie graczy z piaskownicy, czyli nie tylko Wiedźminami i Far Cry człowiek żyje

przeczytasz w 3 min.

Współczesne gry nie mają być przechodzone – mamy w nie grać, najlepiej bez końca. Nastała doba gier, w których doświadczenia minuta po minucie, krótkie chwile przyjemności, są ważniejsze, niż całość doświadczenia, zawiązanie, treść i zakończenie przygody.

Po wpadce Ghost Reckon Breakpoint Ubisoft postanowił wrócić do deski kreślarskiej ze swoimi innymi produkcjami zapowiedzianymi na najbliższe miesiące. Taki los spotkał między innymi Watch Dogs Legion, ale i inne, niezapowiedziane jeszcze tytuły mogły dostać przez to rykoszetem.

Wielu graczy i dziennikarzy z branży powtarza od pewnego czasu, że produkcje francuzów różnią się od siebie głównie „skórką” – żołnierze, assassyni i przypadkowi bohaterowie stający naprzeciwko tyranów w Far Cry tak naprawdę robią to samo, nawet jeśli zmienia się perspektywa, czasy i okolice. To jednak nie tylko problem Ubisoftu, we współczesne gry mamy bowiem grać bez końca.

Gry bez końca - Far Cry 5

Walczymy o twój czas

Dzisiejsze produkcje zabiegają o czas gracza znacznie bardziej niż o jego pieniądze – choć jedno jest ściśle powiązane z drugim. Przekonując nas do tego, by do wirtualnych światów wracać jak najczęściej, twórcy zwiększają swoje szanse, że nawet po wyłożeniu kasy z góry, dorzucimy coś później na DLC, kolorowe skórki lub cokolwiek innego, co wcisną do przygody. W tym celu projektują przygody, które wygodnie przechodzi się w kawałkach, zrywach, jakie mamy w przerwach od codzienności, dla wielu graczy oznaczającej pracę, rodzinę i obowiązki

Gdy pierwsze pokolenie komputerowych i konsolowych zapaleńców siadało do gry dwadzieścia lat temu, miało całe noce, weekendy lub wakacje na swoje przygody, dziś ta sama generacja żyje w dorosłym świecie, a kolejna, przyzwyczajona do błyskawicznej gratyfikacji, niespecjalnie chce się skupiać na rzeczach dłużej. Co ciekawe, coraz więcej graczy przeskakuje też przerywniki filmowe – czy bez nich da się w ogóle poznać całą fabułę?

Dzisiejsze produkcje zabiegają o czas gracza znacznie bardziej niż o jego pieniądze – choć jedno jest ściśle powiązane z drugim.

Gry nie tylko odzwierciedlają, ale kreują te trendy. Wysyp gier rogue-like kilka lat temu doprowadził do sytuacji, że większość popularnych, niezależnych produkcji, to te z powtarzalnym „gameplay loop”, czyli rozgrywką skonstruowaną tak, by pobawić się pół godziny czy godzinę i odłożyć całość na kolejną sesję.

Gry bez końca - Dead Cells

Tytuły AAA pozwalają wyciągnąć coś satysfakcjonującego nawet z krótszych wypadów – odhaczmy dwa znaki zapytania w Wiedźminie 3, przebiegnijmy jedną lokację w Diablo III, zróbmy jeden „run” w Division 2 – szybko, łatwo, przyjemnie. Na koniec dostaniemy trochę skarbów i wracamy do prawdziwego życia. Można zrozumieć, że pewnych życiowych sytuacjach jest to wygodne, ale czy aby na pewno jest to formuła, która pasuje do każdego gracza?

Wymyśl sobie przygodę

Takie podejście do grania sprawia bowiem, że bardzo trudno jest śledzić dłuższe fabuły. W grze, którą w godzinnych wycinkach przechodzimy przez rok (a osób grających w ten sposób w Wiedźmina czy Assassin’s Creed jest tona), nie ma praktycznie szans, byśmy zapamiętali, co się właściwie działo, poza najważniejszymi, najgłośniejszymi skrawkami. Historia, jaką możemy opowiedzieć odbiorcy grającemu z doskoku nie może być przesadnie skomplikowana, bo między kolejnymi jej odcinkami mogą występować dni, jeśli nie tygodnie odstępu.

Sprawia to też, że na znaczeniu zyskują wytworzone przez gracza doświadczenia, odciągając naszą uwagę od gotowej historii. Myślimy o niesamowitej bitwie, jaką stoczyliśmy albo „tej sytuacji, gdy przez buga stało się coś zabawnego”, a nie o tym, jak wygląda serwowana nam fabuła. Traci ona na znaczeniu, bo zwyczajnie nie idzie jej śledzić.

Gry bez końca - Assassin's Creed Odyssey

Dokładnie ta rzecz sprawiła, że przy Wiedźminie 3 bawiłem się znacznie gorzej, niż wielu znajomych, z którymi rozmawiałem o grze. Pojedyncze zrywy fabuły, takie jak historyjki o Krwawym Baronie czy przygody z Gaunterem O’Dimmem są dość widowiskowe i oglądane w oderwaniu od całej gry, jako epizody, zapadają w pamięć. Kiedy jednak spojrzymy na nie jako część dużej linii fabularnej okazuje się, że poza zdolnością zaskakiwania gracza i „filmowością”, żadna z tych opowieści nie oferuje zbyt wiele, szczególnie jeśli spojrzymy na nią jako na element kompletnej historii.

Próbując zaspokoić potrzeby „dorywczych” graczy, Wiedźmin 3 zrezygnował z przedstawiania nam Ciri czy głównych złych – zaskakująco często twórcy zasypują nas w tej grze ekspozycją i informacjami o cechach charakteru postaci, zamiast dać nam ich faktycznie doświadczyć. W mniejszej, bardziej skupionej na głównym wątku produkcji, byłoby to boleśnie widoczne – tutaj jest bez znaczenia.

Gry bez końca - Wiedźmin 3: Dziki Gon

Produkcje bez otwartego świata i tak starają się uwięzić nas w pętli powtórek – „przechodzenie” jest bowiem ważniejsze od „kończenia”.

Skup się i przejdź grę

Wszystko to powoduje, że coraz trudniej jest znaleźć gry, które faktycznie da się ukończyć, a potem pomyśleć o fabule i tym, co twórcy chcą nam opowiedzieć. Disco Elysium ze swoim konsekwentnym dążeniem do celu, rozwiązania zagadki kryminalnej i ustalenia, kim jest główny bohater, opowiada historię znacznie zgrabniej, niż drugi głośny RPG minionego roku – The Outer Worlds. Gra studia ZA/UM to produkcja, z której wyciągniemy więcej, jeśli spojrzymy na nią jako zabawę filozofią, krytykę kapitalizmu czy mistrzowskie wykorzystanie gatunku noir. 

Koncentracja na opowiadaniu historii i budowanie całej rozgrywki wokół tego elementu, jest nie tylko trudna (co sprawia, że do debiutu ZA/UM mam jeszcze większy szacunek). Jest też coraz rzadsza, bo doświadczeń „piaskownicowych”, w których prym dekadę temu wiodła Bethesda, ze swoimi Falloutami i The Elder Scrolls, jest teraz znacznie więcej. 

Produkcje bez otwartego świata i tak starają się uwięzić nas w pętli powtórek – „przechodzenie” jest bowiem ważniejsze od „kończenia” także w przypadku tytułów souls-like czy rogue-like, gdzie tkwimy w bardzo długich, niemal nieskończonych pętlach, robiąc raz, za razem to samo. 

Gry bez końca - Star Wars Jedi: Upadły Zakon

Wiele gier to teraz nieskończone seriale o tysiącu sezonów, a nie zamknięte, kompletne historie. Tęskniąc za tymi drugimi i doceniając twórców, którzy rozumieją, że dotarcie do finiszu jest ważniejsze niż granie w nieskończoność, czuję się jak koneser niezależnego kina marudzący na „komercjalizację” wszystkiego i „tanią papkę od Marvela”. 

To nie do końca prawda, bo dalej zagrywam się w te wszystkie nieskończone tasiemce, tęskniąc trochę po prostu za czasami, w których znacznie częściej zdarzało mi się z satysfakcją stwierdzać: „Skończyłem tego RPGa! Ale było super!”. A może to tylko marudzenie trzydziestoletniego dinozaura, który nie jest zadowolony z dzisiejszych trendów i próbuje wytłumaczyć sobie, że kiedyś było lepiej?

Gry bez końca - Disco Elysium jako przykład gry zamkniętej

Oto co jeszcze może Cię zainteresować:

Komentarze

18
Zaloguj się, aby skomentować
avatar
Komentowanie dostępne jest tylko dla zarejestrowanych użytkowników serwisu.
  • avatar
    xbk123
    6
    Jest za dużo gier, seriali i filmów i do tego wiele z nich to kopia kopii z kopii. Niewiele się różnią, są takie samo jak coś co już widzieliśmy, oparte na tym samym schemacie itd. Stąd u ludzi takie odruchy jak przewijanie całego sezonu Witchera żeby obejrzeć go w ciągu jednego popołudnia i mówienie... "ale nudny był" ; - ) Wyłączanie przerywników to też efekt tego, że są często słabe, za długie, z drętwymi dialogami, od których oczy się same przewracają. Nigdy nie wyłączyłem przerywnika w Witcher 3, Diablo albo Starcraft 1/2. Jednym słowem oferta jest bardzo bogata jeśli chodzi o ilość ale wtórna jeśli chodzi o kontent, a czas mamy ograniczony. Jeśli chodzi np. o gry FPS to dla mnie ideałem pozostaje nadal Far Cry 1, HL/HL2, Crysis, Fear. Super oprawa, prosta ale wciągająca fabuła, nie latasz za roślinkami, nie uprawiasz zbieractwa, nie robisz misji typu przynieś i pozamiataj, nie rozwijasz postaci, a mimo to gra nie jest krótka, długość rozgrywki idealna, taka żeby poświęcić na ukończenie cały weekend i być kontent. I brak nużących elementów.
    • avatar
      PIRAT_PL
      2
      Problem w tym że teraz fabuła, czyli singleplayer twórcy traktują jako zapchajdziurę a głównie skupiają się na multiplayer.
      Takiej gry po prostu nie da się przejść. Można owszem dotrzeć do punktu gdzie wszystko mamy odblokowane, osiągnięte w sumie gra skończona.
      Niestety wychodzą płatne DLC (zdecydowanie rzadziej darmowe aktualizacje) które rozbudowują grę no i zaczyna się od nowa ale to są zapychacze na kolejne max jeden wieczór może 2 jak dobrze twórcy się rozpędzą twórczo ale to wszystko zazwyczaj jest bardzo płytkie.
      Gra dla przeżycia fabuły, takie tytuły to już od dawna nie istnieją (a jak istnieją to tylko klasyki).
      Teraz są jakieś namiastki fabuły i zazwyczaj jak człowiek gra w tą kampanię to i tak w połowie czy 3/4 historii która zazwyczaj jest na jedno popołudnie czy wieczór już skipuje przerywniki bo to flaki z olejem.
      • avatar
        nostah
        1
        my words exactly...

        bardzo mało jest już gier, które da się przejść. wszystko jest teraz sandboxem i zawsze muszę się trudnić jakimś zbieractwem itp.

        w święta przeszedłem sobie uncharted 1 i to było super przeżycie. ostatni raz grałem w to ponad 10 lat temu i muszę powiedzieć, że brakuje dzisiaj takich gier.
        • avatar
          rbialo
          0
          O nasz czas walczą gry, których zarobki zależą od udowodnienia że spędzamy przy nich czas. Dobrym przykładem są gry na telefon, które wyświetlają nam reklamy. Przywiązanie gracza do ekranu = więcej reklam = więcej przychodu. W przypadku normalnych gier jakoś mi ta teza nie pasuje.

          W moim przypadku podczas grania po naście godzin nigdy nie chodziło o "przejście gry" a o "doświadczenie gry", o przeżycie tych kilku godzin na fajnej zabawie w ciekawym świecie. A jeśli był co-op (albo team vs team) to już w ogóle super bo można było się fajnie bawić ze znajomymi.

          Z gier które "przeszedłem" pamiętam że na końcu było rozczarowanie, że to już koniec, taka dziwna pustka i żal że już po zabawie. Na prawdę cieszę się, że twórcy gier wymyślili tryb "nowa gra plus" i podobne, gdzie nadal możesz cieszyć się swoją postacią pomimo ukończenia głównej linii fabularnej.

          P.S.
          Nota bene, mimo ponad 100 godzin nigdy nie przeszedłem Wiedźmina 3.
          Według mnie to jest super, że tacy jak ja mogą się bawić bez końca po swojemu, a inni mogą tylko zaliczyć główną linię fabularną i też być szczęśliwymi.
          • avatar
            Monstrum
            0
            Ja osobiście przechodzę dużo gier od początku do końca, ale mam na myśli tylko kampanie dla jednego gracza, może kilkanaście gier w ciągu roku by się uzbierało, ale są w tym też tytuły do których wracam i przechodzę ponownie, bo mi się podobały. Kiedyś swego czasu jeszcze się bawiłem w misje poboczne czy też szukanie różnych znajdziek/sekretów, ale teraz już mnie to nudzi i wydaje mi się strasznie monotonne. W zeszłym roku ukończyłem m.in:
            A Plague Tale Innocence
            Blair Witch
            Darksiders 3
            Daymare 1998
            GTA V (po raz trzeci)
            Lego Star Wars The Force Awakens
            Little Nightmares
            Man of Medan
            Metro 2033 i Last Light (po raz kolejny, nie wiem który)
            Metro Exodus
            Moons of Madness
            Resident Evil 2
            Star Wars Jedi Fallen Order
            Star Wars kotor 1 (po raz kolejny)
            Star Wars kotor 2 (po raz kolejny)
            Terminator Resistance
            W międzyczasie bawiąc się jeszcze w multiplayer w nowym Battlefroncie 2
            W tym roku na pewno będę chciał przejść całą kampanię w Resident Evil 3 i Cyberpunk 2077, a być może także Watch Dogs Legion (w zależności kiedy wyjdzie), no i chciałbym wrócić i ponownie przejść takie gry jak Crysis 1 -3 i Alien Isolation, ale zobaczymy czy czas pozwoli, bo są też obowiązki i inne przyjemności oprócz grania :P
            • avatar
              pawluto
              0
              To co ma powiedzieć ktoś kto gra wyłącznie w gry po sieci ???
              Przecież grając po sieci nie da się ukończyć gry...:)
              • avatar
                xxx.514
                -1
                Chciałbym być na czasie, ale zarobki za bardzo rozjechały się z cenami elektroniki, żeby pozwolić sobie na modernizację, Jedyne co mi pozostaje, to zbieranie tylu informacji, ile tylko uda mi się wykopać o danym tytule czy o studiu je tworzącym. I niesamowicie mnie irytyją te wszystkie "sison pasy", DLCki, epizody i cholera wie co jeszcze wydawcy serwują, żeby jak najbardziej rozdrobnić gotowy produkt na marketingową papkę i wielokrotnie kasować za jeden tytuł. Konsole też tutaj nie pomagają - sam pad ma małe możliwości w porównaniu do klawiatury i myszki, a przez to idą uproszczenia w mechanice tytułu. I w ten sposób gry są spłycane do nieprzyzwoitości, gdzie gracz jest prowadzony za rączkę, bo jest zbyt leniwy, aby myśleć. I wg mnie jest za dużo multiplayerów. A najlepszym przykładem jest chyba Sniper 4, gdzie twórcy nie maja wiele zapasowego budżetu, ale chcą wg mnie na siłę jednak wprowadzić tryb wieloosobowy, którego premiera będzie przesunięta. Naprawdę nie można zwolnić tego tempa, a robić gry bardziej jakie były dawniej? Bardziej wymagające, o głębszej fabule? Nie sama grafiką gracz żyje, jak mechanika i fabuła są dobrze zrobione, to grafika jest drugorzędna - i tu chyba doskonałym przykładem jest Gothic.
                • avatar
                  Warmonger
                  0
                  Nie lubię gier, które się kończą :P Jeśli gra jest dobra, chciałbym w nią grać bez końca - a nie odłożyć na półkę po kilkunastu godzinach.

                  Gra musi mieć albo otwarty świat, albo dodatkowy content do pobrania / edytor / generator map. Rozgrywka w trybie survival to też znakomita opcja.
                  • avatar
                    perpetoom
                    0
                    Rozgrywki o których się wspomina po kilku/kilkunastu latach zawsze wydają się lepsze i bardziej smakowite, niż to co obserwujemy na co dzień :)

                    Większym problemem staje się obecnie ilość produkcji dostępnych dla gracza, których natłok utrudnia delektowanie się nimi oraz generuje poczucie wtórności (to było w tej grze, tamto w innej, a ta koncepcja wygląda na zapożyczoną z tego tamtego tytułu)
                    • avatar
                      sergio3950
                      0
                      Assassin Creed Odyssey, 84 godziny i 42 poziom. P***dole nie gram już.

                      Witaj!

                      Niedługo wyłaczymy stare logowanie.
                      Logowanie będzie możliwe tylko przez 1Login.

                      Połącz konto już teraz.

                      Zaloguj przez 1Login