The Last Guardian – trudna opowieść o przyjaźni
Gry

The Last Guardian – trudna opowieść o przyjaźni

przeczytasz w 5 min.

The Last Guardian nie jest dla każdego. Jednym przywiedzie na myśl niesamowitą dziecięcą baśń, innym – granie w Tomb Raidera z kotem łażącym po klawiaturze.

Ocena benchmark.pl
  • 4/5
Plusy

- relacja małego chłopca i bestii potrafi wzruszyć,; - malownicze krajobrazy,; - współpraca głównego bohatera i Trico daje sporo satysfakcji,; - pomysłowe zagadki...

Minusy

...których wyśrubowany poziom może być przesadnie frustrujący,; - monotonia łudząco podobnych do siebie lokacji,; - pretekstowa fabuła,; - Trico potrafi nieźle zirytować swoim upartym charakterem.

The Last Guardian rodził się w bólach

Losy The Last Guardian były równie poplątane jak sama koncepcja gry. Produkcja o chłopcu podróżującym w towarzystwie olbrzymiej bestii początkowo miała trafić jeszcze na platformę poprzedniej generacji, a nie PlayStation 4, ale proces twórczy przedłużał się w nieskończoność.

The Last Guardian - Trico i chłopiec

Autorzy Ico i Shadow of the Colossus z ojcem obu wspomnianych tytułów - Fumito Uedą, borykali się latami z narodzinami swojego najmłodszego dziecka, aż wreszcie studio genDESIGN wcieliło się w rolę zaskakująco skutecznej akuszerki. I tak w roku 2016 The Last Guardian w końcu ujrzał światło dzienne.

The Last Guardian - łyk powietrza

Chyba nikt nie zaprzeczy, że ten niezdrowo nabrzmiały okres oczekiwań rozpalił nadzieje graczy do czerwoności. Tak bardzo, że wielu wciąż nie może uwierzyć w pojawienie się The Last Guardian na sklepowych półkach. 

Przy tej okazji nasuwa się jednak wątpliwość, czy nie należało pozostawić tego tytułu w branżowym limbo, gdzie mógłby do końca świata pozostać „wielkim nieobecnym”? W końcu to, co nie istnieje, jest zawsze doskonalsze od realnego bytu.

Bestia i chłopiec

Obudził się w jaskini. Obok niego leżała wielka bestia z głowy przypominająca psa, z budowy ciała – kota, a z opierzenia – ptaka. Zwierzę było ranne, więc postanowił mu pomóc. Usunął włócznie tkwiące w jego ciele, podał mu beczki z karmą, wreszcie rozpiął obrożę, a na koniec zawołał olbrzyma imieniem „Trico!”.

The Last Guardian - opierzona bestia

Tak zaczyna się The Last Guardian i tak wygląda początek przyjaźni, jaką mały chłopiec, o którym nie wiemy zbyt wiele, nawiązuje z olbrzymią bestią, o której zresztą też nie mówi nam się za dużo.

W ogóle osią historii, w której bierzemy udział jest raczej wspomniana relacja, aniżeli misternie tkana fabuła. Po prawdzie tej ostatniej nie uświadczymy tu prawie wcale.

Bo choć zdarza się parę zwrotów akcji, maluje się przed nami zrobiony z pomysłem świat, ale poza tym nie znajdziemy tu wiele więcej. Trochę szkoda, bo tajemniczość tajemniczością, ale brak intrygi oraz pobieżnie naszkicowane postacie to prawdziwy mankament The Last Guardian. 

The Last Guardian - tajemniczy przeciwnicy

W każdym razie ja zaskakująco często traciłem zainteresowanie kolejnymi etapami, tylko dlatego, że łączyła je raczej zaprawa jednolicie zaprojektowanej rozgrywki, a nie wciągającej opowieści.

Chociaż dodam, że z narastającej nudy skutecznie potrafił mnie wybudzić Trico. Czasami robił to w sposób sympatyczny, ale, niestety, znacznie częściej w taki, który, owszem, podnosił adrenalinę, choć bynajmniej nie w pozytywnym znaczeniu tego zwrotu.

The Last Guardian - uroczy Trico

Trico, nie męcz!

Powiedzmy sobie wprost – gigantyczny koto-ptako-pies Trico wyszedł twórcom naprawdę nieźle. Czujemy się przy nim tak, jak przy zupełnie realnym, żywym stworzeniu. I to niesie ze sobą zarówno plusy, jak i minusy dla atrakcyjności rozgrywki.

The Last Guardian - nieodstępujący na krok towarzysz

Na początku wspomniałem coś o Tomb Raiderze i kocie krzątającym się po biurku. Teraz pora wyjaśnić, co dokładnie miałem na myśli. Główny bohater The Last Guardian (na upartego można mówić o dwóch, ale ja jednak uznam, że jest nim mały chłopiec) porusza się nieco nieporadnie, ale za to karnie słucha naszych rozkazów. Co innego Trico.

Ten charakteryzuje się wspaniałym wachlarzem zwierzęcych ruchów, natomiast posłuszeństwa nie ma w sobie ni krzyny. Patrzeć na niego, podziwiać, rozczulać się na widok jego psowatej mordki – o, tak! Do tego nadaje się idealnie. Do wykonywania zadań – znacznie gorzej.

The Last Guardian - wisząc na łańcuchu

Nie raz chciało mi się już zakończyć daną lokację, przedostać się do wyjścia, zapomnieć o zagadkach, jakie rozwiązywałem w pocie czoła, ale właśnie wtedy Trico siadał na zadku, drapał się za uchem, przeskakiwał nie na tę półkę, na którą powinien, albo kładł się na ziemi i czekał aż przyniosę mu beczułkę z prowiantem.

Właśnie w takich chwilach tęskniłem za Nathanem Drake’iem i Larą Croft, którzy ani przez moment nie muszą się oglądać na żadne pso-koto-gryfy i mogą po prostu pędzić przed siebie, tam gdzie uznają za stosowne, w najodpowiedniejszym dla nich i dla gracza tempie.

The Last Guardian - łapanie za ogon

W The Last Guardian sprawa wygląda zupełnie inaczej. Na wydawane komendy Trico reaguje z minutowym opóźnieniem, o ile w ogóle chwyci, czego od niego chcemy, a niemal każda próba zaangażowania bestii do wykonania przemyślanego planu pożera naprawdę sporo czasu. 

I chociaż jego relacja z chłopcem potrafi wzruszyć, często zachowania Trico mają w sobie tyle wdzięku, co przemarsz kota po klawiaturze.

The Last Guardian - mroczne korytarze

Dolina wiedźmy z Blair

The Last Guardian zabiera nas w odyseję po pełnej tajemnic i magii dolinie, która kształtem przypomina krater wygasłego wulkanu. W jej wnętrzu napotkamy malownicze ruiny, które stawiają przed nami setki nie lada przeszkód.

The Last Guardian - spacer na linie

I chociaż same w sobie zachwycają one ponurym pięknem, niestety, po pewnym czasie stają się dosyć monotonne. Co gorsza, perypetie głównego bohatera i Trico często każą nam wracać do tych samych lokacji, albo przenoszą nas do pomieszczeń łudząco podobnych do tych, które już odwiedzaliśmy.

Uczucie bezcelowości towarzyszy nam praktycznie przez cały czas, bo chociaż punkt docelowy tej podróży jest mgliście zarysowany, to już ścieżka do niego prowadząca jest zupełnie przed nami przesłonięta. 

The Last Guardian - druga bestia

To zaś sprawia, że często mamy wrażenie, jakbyśmy błądzili po znanym z filmu Blair Witch Project lesie. Wiemy mniej więcej, dokąd zmierzamy, ale co rusz odwiedzamy te same miejsca, a wszystkie drzewa (w przypadku The Last Guardian – ruiny) są niemal identyczne.

Trudno też doszukać się w tym świecie śladów jego historii. Dajmy na to, w innym japońskim hicie, jakim jest Dark Souls, też mamy do czynienia z kamiennym labiryntem zamczyska, ale tam co jakiś czas napotykamy pozostałości dawnych dziejów. W The Last Guardian znajdziemy tylko głazy, które może i były świadkami minionych wydarzeń, ale milczą na ich temat.

The Last Guardian - labirynt

Ta bestia żywi się mózgami

Pokusiłem się wcześniej o porównanie z serią Tomb Raider, bo wspinaczka po wiekowych murach rzeczywiście nasuwa takie skojarzenia. Jednak elementów zręcznościowych w The Last Guardian znajdziemy znacznie mniej, niż zagadek logicznych. Te ostatnie w zasadzie monopolizują rozgrywkę.

The Last Guardian - zagadki to spore wyzwanie

Jeżeli ktoś sądził, że ten tytuł będzie beztroską przechadzką z olbrzymim Trico, ten grubo się pomylił. Twórcy serwują nam naprawdę wyśrubowany poziom trudności i nierzadko napotykamy miejsca, które zmuszają nas do długiego główkowania, zanim zrozumiemy, jak można je pokonać.

Dla mnie jest to, mimo wszystko, spory minus tej produkcji, który utrudnia udział w pełnej emocji opowieści o przyjaźni bestii i małego chłopca. Jednakże jestem przekonany, że inni gracze mogą to zaliczyć na plus tej produkcji. 

The Last Guardian - dużo wspinania się

Wszystko zależy od tego, czy oczekujemy wyciskającego ostatnie soki z naszych neuronów wyzwania czy też pragniemy być jedynie obserwatorami historii.

Dla tych ostatnich graczy The Last Guardian będzie sporym rozczarowaniem. Pozostałe osoby odnajdą w nim złożoną łamigłówkę na długie zimowe wieczory.

The Last Guardian - Trico zobaczył beczkę z jedzeniem

Legenda schodzi na ziemię

The Last Guardian nie jest już tylko mityczną konstrukcją, której trzeba się domyślać na podstawie wczesnych projektów, grafik koncepcyjnych czy zwiastunów. Stała się ona grą z krwi i kości. Niestety, również taką, która nie jest pozbawiona całkiem sporej puli wad.

Natomiast jej końcowa ocena w dużej mierze zależy od tego, jakie było nasze wyobrażenie na temat tego tytułu. 

The Last Guardian - Oko w oko

Jeśli przymkniemy oko na pretekstową fabułę, która może rodzić skojarzenia z platformówkami Limbo lub Inside, wypracujemy w sobie cierpliwość dla upartego, ale też rozkosznego Trico, a także podniesiemy przyciężką rękawicę rzuconą przez zagadki logiczne, to czeka nas spora dawka dobrej zabawy.

Jednak, mimo to, wielu graczom trudno będzie pogodzić się z monotonią kolejnych lokacji, zawrotnym poziomem trudności i niedoskonałościami współpracy z Trico. The Last Guardian schodząc z firmamentu koncepcji na poziom sfinalizowanego dzieła zgubił po drodze sporo ze swojej początkowej magii. Ale, na szczęście, trochę jej jeszcze przetrwało.   

The Last Guardian - Trico na wolności

Maciej PiotrowskiOkiem gamingowego Menela
Maciej Piotrowski

Czekałem, czekałem i w końcu się doczekałem…choć faktycznie realny The Last Guardian nieco rozminął się z moim, kultywowanym od lat, wyobrażeniem. I nie chodzi tu tylko o fakt szczątkowej fabuły czy przesycenia gry zagadkami. To jeszcze mógłbym przełknąć, bo Trico faktycznie potrafi zauroczyć. Nie rozumiem jednak dlaczego twórcy zamiast bawić nas rozgrywką rzucają nam niepotrzebne kłody pod nogi. Pierwszy z brzegu przykład – sterowanie rodem z PS1. Dlaczego nie można było zastosować znanego już wszystkim schematu ze skakaniem pod „X”? Czy chodzi o sztuczne wydłużenie rozgrywki, gdy popełnimy błąd? Trudno powiedzieć. Nie lepiej prezentuje się „inteligencja” Trico. Ja rozumiem, że to bestia a nie nasz wytresowany piesek, ale jego „humorki” nie raz wywoływały u mnie frustracje graniczącą wręcz z przekonaniem, że chyba trafiłem na buga. Co ciekawe jednak, mimo tych wszystkich irytujących elementów, The Last Guardian to całkiem niezła produkcja. Może nie na tyle by porwać masy, ale weterani ICO z pewnością odnajdą tu dawno zapomnianą magię. Moja ocena: 3,9/5

Ocena końcowa:

  • relacja małego chłopca i bestii potrafi wzruszyć
  • malownicze krajobrazy
  • współpraca głównego bohatera i Trico daje sporo satysfakcji
  • pomysłowe zagadki...
     
  • ...których wyśrubowany poziom może być przesadnie frustrujący
  • monotonia łudząco podobnych do siebie lokacji
  • pretekstowa fabuła
  • Trico potrafi nieźle zirytować swoim upartym charakterem
     
  • Grafika:
    dobry
  • Dźwięk:
     dobry plus
  • Grywalność:
     dostateczny plus

80%

Komentarze

4
Zaloguj się, aby skomentować
avatar
Komentowanie dostępne jest tylko dla zarejestrowanych użytkowników serwisu.
  • avatar
    Speedstar
    1
    A PS3 olali a swego czasu zapowiadali, ze wypuszcza tez i na Ps3
    • avatar
      dluugi
      0
      Nie gram, nie mam PS-a :p
      • avatar
        darioz
        -5
        10 lat produkcji i wyszedł co najwyżej średniak
        • avatar
          blebleblee
          -9
          Kolejny Tomb Raider i Prince of Persia.

          bleeeee. Wolę młócki.

          Witaj!

          Niedługo wyłaczymy stare logowanie.
          Logowanie będzie możliwe tylko przez 1Login.

          Połącz konto już teraz.

          Zaloguj przez 1Login