Wolfenstein: The New Order – Tak się kiedyś do nazistów strzelało!
Gry komputerowe

Wolfenstein: The New Order – Tak się kiedyś do nazistów strzelało!

przeczytasz w 6 min.

FPS w starym, dobrym stylu – tego od nowego Wolfa oczekiwałem i dokładnie to otrzymałem. Jest mrocznie, jest brutalnie... jest wprost rewelacyjnie.

Ocena benchmark.pl
  • 4/5
Plusy

Klimat i spora garść mechanik wyrwanych wprost ze starej, dobrej szkoły robienia strzelanek; powrót B.J. Blazkowicza; jak na FPS - zestaw całkiem niezłych postaci drugoplanowych; płynne przejścia pomiędzy rozgrywką a przerywnikami filmowymi i zacna reżyseria tych drugich; czysta frajda płynąca ze strzelania

Minusy

Nie do końca przemyślany system perków; miejscami nieco przestarzała oprawa wizualna; projekty broni i większości lokacji nie wybija się ponad przeciętność; w lwiej części jednolicie szarobura kolorystyka

Brak kompletnej regeneracji zdrowia i obecność jakże uroczych, staroszkolnych apteczek? Jest. Konieczność własnoręcznego schylania się po jeszcze bardziej uroczy „pancerz” i amunicję? Odhaczona! Wymóg spoglądania na mapę terenu w celu efektywnej nawigacji i zestaw pukawek z prawdziwym kopem, dających czystą radość płynącą z faktu pociągania za spust? Na miejscu, nie inaczej! To jeszcze mi powiedz, że brak tu pretensjonalnej fabuły i cudacznych, okultystyczno-religijnych przeciwników? No być nie może, czyżbym trafił do swojego strzelankowego raju?

Wolfenstein: The New Order walka z bossem

Nicht von dieser Welt

Bez dwóch zdań Wolfenstein: The New Order to strzelanina, na jaką czekałem naprawdę ładny kawałek czasu. Pozbawiona przesadnie futurystycznych broni, nie próbująca wyciskać nam łez z oczu pseudoambitną historyjką, z szokującymi scenami i z nieźle rozpisanymi dialogami z miejsca przypadła mi do gustu. Jednak w całości gra zdobyła mnie za sprawą diablo potężnej frajdy z posyłania ołowiu do całych zastępów (nazi)przeciwników. Co najlepsze, w poziom wykonania Nowego Porządku przed jego premierą wątpił zapewne niejeden z Was. Po i tak mieszanych uczuciach związanych z ostatnią częścią serii z roku 2009, prawa do kultowego tytułu gdzieś tam po drodze zdążyły przelecieć w ręce Bethesdy. I co? Wydawca, który już za chwilę wyskakiwać będzie nam nawet z lodówki, realizację kontynuacji zlecił sobie jakimś świeżakom z MachineGames. Bezczeszczenie świętości i automatyczne spisanie gry na straty?

Wolfenstein: The New Order widok z góry

Nic z tych rzeczy – w szczególności, gdy w zespole wspomnianych „świeżynek” pojawiają się ludzie odpowiedzialni za takie gry jak Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay i The Darkness. To dzięki nim, jak i zapewne całej reszcie utalentowanego zespołu Maszynowych Gier, legendarny B.J Blazkowicz powraca skopać tyłki poplecznikom Führera w prawdziwie klasycznym i jakże rajcującym stylu!

Wolfenstein: The New Order skradanie

Kiedy to spotykamy się z naszym bohaterem po raz pierwszy, wyleguje się przybrany w hawajską koszulę na własnym ogrodku, otoczony rozbawionymi dzieciakami i żoną dbającą o odpowiednie wysmażenie soczystych steków. Jednak czar szybko pryska, bo w rzeczywistości nasz heros o podejrzanie polsko brzmiącym nazwisku przycina komara na pokładzie wojskowego samolotu. Jest rok 1946, a my lecimy właśnie załatwić złowrogiego Wilhelma „Trupią Czaszkę” Strasse. Musi się nam udać – od powodzenia tej misji zależą losy całej Europy, a kto wie, czy nie świata. Zgodnie jednak z fabułą każdego filmu kina akcji klasy B i szanującego się first person shootera, by wyposażony w kwadratową szczękę twardziel mógł zatryiumfować, musi najpierw upaść. Przyjemne wymiany ognia w okopach i bunkrach, jak i malutki wybór moralny rozbijający fabułę na dwie linie czasowe zawarty w pierwszym rozdziale to więc jedynie wprowadzenie do właściwiego mięska. By się w nie wgryźć musimy przeskoczyć do roku 1960 i świata całkowicie opanowanego przez wrednych nazistów.

Wolfenstein: The New Order nowa broń

I żeby nad historią opowiadaną przez New Order za bardzo już się nie rozwodzić, powiem wprost – zapewne nagrody, wyróżnienia czy nawet dyplomu nikt za nią nie dostanie, ale też brak jakichś konkretnych powodów, by wieszać na niej Panzerhundy. Od dialogów nie bolą zęby, przerywniki filmowe są naprawdę dobrze wyreżyserowane, a przewijająca się na ekranie parada twarzy bez problemu zapadła mi w pamięci. Aktorzy użyczający swoje głosy również spisali się tu na medal, a sam Wolf zaskoczył mnie jeszcze zacną mimiką tutejszych, cyfrowych facjat. Podsumowując, najnowsze perypetie „Blazko” to w temacie fabuły dobra, rzemieślnicza robota. W każdym razie fani serii mający już dość okultystyczno-demonicznych motywów z pewnością będą tu uradowani, bo wizja Tysiącletniej Rzeszy z Nowego Porządku zakłada oparcie potęgi nazistów nie na pradawnych rytułałach, a stali, technologii i ewentualnych mutacjach genetycznych poczciwnych soldatów. No i ten jakże cudowny, polski akcent obecny w grze, którego to doświadczyć należy już zupełnie samemu!

Wolfenstein: The New Order lokacja

Tapf'rer, kleiner Liebling

Co jednak w Wolfenstein: The New Order najważniejsze i najpięknieszje, to jego absolutnie klasyczna rozgrywka. Co prawda w repertuarze ruchów BJ’a znajdzie się wychylenie, kucnięcie jak i całkowita gleba, a gra uraczy nas kilkoma widowiskowymi, lecz w pełni oskryptowanymi momentami, jednak większość czasu i tak minie nam tu na bezpardonowym pruciu z broni palnej do nazistowskich zakapiorów. Łącznie postrzelamy sobie z dwóch rodzajów broni ręcznej (plus tłumik, dla lubiących pozostawać niezauważonym), karabinów maszynowych, śrutówki przypominającej armatę, snajperki inspirowanej chyba nieco wyglądem karabinu ISA z Killzone: Shadow Fall, a gdzieś tam przewinie się jeszcze dwururka czy swoista „spawara” o dwóch trybach ognia. Trochę tego w sumie jest, a dodatkowo niemal każdą z broni można tutaj ulepszyć (np. podczepiając granatnik) i... wrzucić po sztuce do obydwóch łap Blazkowicza. Cóż się wtedy na polu walki wyprawia trudno jest opisać słowami, ale zapewniam, że nikt w takich momentach nie będzie bawił się w liczenie amunicji.

Wolfenstein: The New Order pod wodą

Całe to wrażenie zabawy po staremu dodatkowo pogłębiane jest obecną w grze mapą, bez której po wrogich instalacjach i bazach poruszamy się nieco na czuja i po omacku. Tę trzeba sobie oczywiście najpierw znaleźć, często zaglądając w każdy kąt i zwiedzając miejscami kunsztownie ulepione miejscówki nowego Wolfensteina. I chociaż sam tytuł zbyt rzadko wychodzi poza szaroburą paletę barw, ilość umieszczonych w lokacjach detali i smaczków mile łechta naszą naturę poszukiwacza. Fragmenty gazet z całego świata (w tym i kraju nad Wisłą), utwory muzyczne, plakaty – wszystko to w zgrabny sposób buduje klimat produkcji, malując przed nami przerażająco-śmieszną wizję lat 60 ubiegłego wieku, w świecie, którym władzę absolutną sprawuje nazistowska Rzesza. Dla najwytrwalszych czeka tu ponadto kilka oczek puszczonych w stronę innych produkcji, w tym oryginalnego pradziadka wszystkich FPS’ów – zajrzyjcie do przygotowanego przez nas zapisu z rozgrywki, by sprawdzić o czym mowa.

Fabułę śledzi się więc z przyjemnością, jeszcze większą frajdę daje tu strzelanie i drobna eksploracja – co więc psuje nam to jakże idealne zestawienie? Jako pierwszego uczestnika stowarzyszenia winowajców wskażę wrzucony do gry system perków. Można pokusić się w tym miejscu o małą teorię, według której być może Bethesda zaproponowała (?) Maszynowym przerzucenie systemu rozwoju postaci serii Elder Scrolls na płaszczyznę strzelanki. Kiedy tam machanie dwuręcznym żelastwem sprawiało, że nasz wojak był w posługiwaniu się tym konkretnym typem broni coraz lepszy, Blazkowicz na podobną modłę dorabia się bardziej użytecznych umiejętności pasywnych, spełniając określone wymogi ich odblokowania. Przykład? Dziesięć zabójstw z dwoma giwerami w rękach sprawi, że te na przyszłość szybciej będziemy przeładowywać, a pięciu ubitych nazistów z wykorzystaniem przyrządów celowniczych to dynamiczniejsze przejście w ten tryb po wypełnieniu zadania. Co nie do końca spodobało mi się w prezentowanym systemie to fakt, iż tak naprawdę nigdy nie poczułem prawdziwej sensu jego istnienia. Większość umiejętności „robiła” się tu w zasadzie sama, a i bez nich do przedostatniego poziomu trudności można sobie z rasą panów radzić całkiem nieźle.

Wolfenstein: The New Order eksperymenty

Wytknąwszy już grze małe urozmaicenie kolorystyczne otoczenia, przyczepię się też jeszcze do samej oprawy graficznej. Oczywiście z totalną kaszanką w żadnym przypadku nie mamy tu do czynienia, jednak świeżutki Wolfenstein daleki jest pod tym wzlędem od wyciskania słynnych już „ostatnich soków” z mojej PlayStation 4 (o wersji PC przeczytacie poniżej). Ogólnie rzecz ujmując obcujemy tutaj z takimi technicznymi, wyższymi stanami średnimi – całość reprezentuje więc przyzwoity poziom, gdzie od czasu do czasu jakiś element porazi nas absolutną brzydotą (woda!), czas wczytywania gry po śmierci będzie o te parę sekund za długi, a sam tytuł notorycznie doczytywać będzie sobie tekstury na naszych oczach zaraz po wskoczeniu do zabawy. Czasami jakiś nazista wpadnie jeszcze sobie w ścianę, wywinie nienaturalny piruet po śmierci, a jego broń zawisnie w powietrzu. Ot, staroszkolny standard.

Wolfenstein: The New Order działko

Bevor du gehst

Pewnie dla niektórych taki brak ostatecznego szlifu, obecności trybu multiplayer (TAK, faktycznie go nie ma) czy większego zróżnicowania rozgrywki będzie wprost nie do wybaczenia. Pewnie te same osoby uznają wówczas, iż dwie odrębne w temacie fabuły kampanie dla pojedynczego gracza to mimo wszystko za mało, w szczególności, gdy różnice pomiędzy nimi są raczej subtelne, a nasz wpływ na samą opowieść - znikomy. I ciężko będzie się z nimi nie zgodzić, ale dam sobie w tym miejscu rękę uciąć, że w konfrontacji z miodem i grywalnością nowego Wolfa wszystkie te zarzuty okażą się już tylko zwykłymi banałami. Sam po jednorazowym przejściu gry bez chwili zastanowienia rozpocząłem jatkę od nowa, albowiem szacunek MachineGames do ikony, jaką bez wątpienia jest Wolfenstein, czuć tu od pierwszych minut spędzonych z tytułem. Praca włożona w budowę klimatycznego świata The New Order budzi szczery podziw, a ja sam nie pamiętam już, kiedy ostatni raz tak dobrze bawiłem się strzelając do przeciwników. Dlatego też szczerze polecam ten tytuł każdemu miłośnikowi fps’ów, bo prawdziwi fani serii z pewnością już w niego grają.

Moja ocena:
Grafika:
 zadowalająca plus
Dźwięk:
 dobry
Grywalność:
 dobry
Ogólna ocena: 
Sugerowana cena w dniu publikacji testu: ok. 119 zł (PC)
dobry produkt benchmark.pl

 

Maciej PiotrowskiOkiem starego zgREDa Barona
Maciej Piotrowski

Przyznam szczerze, że zapowiedź powrotu łamacza nazistowskich czaszek – B.J. Blazkowicza nie zrobiła na mnie jakiegoś szczególnego wrażenia. Mechy i naziści jakoś mi do siebie nie pasowali. Nie te klimaty. O dziwo jednak efekt końcowy okazał się całkiem strawny. Nie, strawny to mało powiedziane – nowy Wolfenstein zarządził po całości. Alternatywna historia II wojny światowej, totalne zwycięstwo III Rzeszy, czystki rasowe i koszmar życia w nowym porządku, które odkrywamy podczas gry czytając listy czy znalezione wycinki z gazet (niektóre są absolutnie genialne) budują tak niesamowitą atmosferę, że trudno odejść od monitora. Owszem, fabułka jest nieco miałka, ale to zupełnie się nie liczy. Doskonale zagrani źli bohaterowie wywołują tak olbrzymią niechęć, że chce się ich jak najszybciej dorwać i spektakularnie utłuc. A że po drodze pełno jest przeciwników – tym lepiej, zabawa jest ciekawsza. Nie przeszkadza tu nawet miejscami średnia oprawa graficzna. Coraz wyraźniej czuć, że silnik id Tech 5 nie jest już nowy. Daje jednak radę. Wersja pecetowa, z oczywistych względów jest co prawda bardziej dopasiona graficznie, ale nie na tyle aby wywołać choćby milimetrowy opad szczęki. Do przyjemnej likwidacji nazistów w zupełności wystarczy. Najważniejsze jednak, że gra szybko się nie nudzi. Dla mnie osobiście nowe wcielenie Wolfensteina to jedna z największych miłych niespodzianek 2014 roku. Oby więcej takich tytułów. Moja ocena: 4,5/5

Komentarze

42
Zaloguj się, aby skomentować
avatar
Komentowanie dostępne jest tylko dla zarejestrowanych użytkowników serwisu.
  • avatar
    guziel
    25
    "w lwiej części jednolicie szarobura kolorystyka"

    No to nie gra o dolinie Muminków by raziło kolorami na wszystkie strony :P
    Grafa jak najbardziej na +
    • avatar
      Konto usunięte
      18
      BJ - chyba wszyscy normalni faceci wiedzą od czego jest ten skrót :)
      • avatar
        Spirit
        14
        Do jakich nazistów? Mi się wydaje, że to byli po prostu Niemcy.

        "Wolfenstein: The New Order – Tak się kiedyś do nazistów strzelało!"
        "Wolfenstein: The New Order – Tak się kiedyś do Niemców strzelało!"

        Druga wersja już za ostra i się boimy, prawda?
        • avatar
          Dragonik
          7
          Genialna gra, bardzo fajnie mi się w nią grało.
          • avatar
            superinferno
            7
            Jedna z najlepszych gier jakie grałem w ciągu ostatnich 5 lat. REWELACYJNA
            • avatar
              mcok1
              5
              Ciekawe jak gra sprzedaje się w Niemczech
              • avatar
                Konto usunięte
                4
                najlepsza "STRZELANKA" ostatnich lat bezdyskusyjnie ;-)
                • avatar
                  Marecki_CLF
                  2
                  "oksyrpotwanymi"... chyba do poprawki, mimo że brzmi nieźle ;-)
                  • avatar
                    toniek-94
                    2
                    Naprawdę dobra gra :) Polecam :)
                    • avatar
                      Konto usunięte
                      2
                      Genialna gra polecam każdemu jednak czemu się czepiacie grafiki na 7970 gra wygląda w 2K bardzo ładnie no i działa w pełnych 60+ FPS.
                      • avatar
                        Kieresz
                        2
                        dobra gra...miłe zaskoczenie
                        • avatar
                          palmall
                          1
                          Wczoraj odpaliłem, i już wiem co będę robił przez weekend. Rewelacja, podoba mi się bardzo!
                          • avatar
                            Kiciulek
                            -1
                            Przez tego Wolfa boję się o Doom 4, bo jak tak dalej pójdzie z id Tech 5, to nie będzie dało się grać na 2-rdzeniowych procesorach i Radeonach. Tekstury wczytujące się z opóźnieniem i zajechanie procesora przy małym obciążeniu GPU - to oferuje ten zbugowany silnik...
                            • avatar
                              saper1972
                              -4
                              Gra niezła co najwyżej a co do minusów, brak możliwości zrobienia seva w dowolnym momencie i klika drobnostek jak to że wiele drzwi w grze można otworzyć ale żadnych już zamknąć się nie da < pierwszy przykład z brzegu a co do fabuły to skoro niemraszki podbili cały świat to mogli chyba wymyśleć więcej niż jeden rodzaj granatu= granat Tesli ?
                              • avatar
                                Radical
                                -5
                                Muszę powiedzieć że ten silnik id tech 5 się carmackow totalnie nie udał. O ile Rage nie zachwycał o tyle myślałem ze to jednak przez stare konsole które sobie z nim nie radziły. Minęły 3 lata, gra robiona już jednak bardziej na nowe konsole i pc niż na starocie, zajmuje ogromną ilość miejsca a grafika kompletnie tego nie odzwierciedla.
                                • avatar
                                  Lightning
                                  -14
                                  "Pewnie dla niektórych taki brak ostatecznego szlifu, obecności trybu multiplayer (TAK, faktycznie go nie ma) czy większego zróżnicowania rozgrywki będzie wprost nie do wybaczenia." byłby do wybaczenia gdyby cena gry wynosiła max 80 zł.

                                  Watch Dogs wydaje się być (naj)lepszą propozycją na maj, jednak sam czekam na pierwsze obszerne recenzje.
                                  • avatar
                                    Dudi4Fr
                                    0
                                    Mam gram i przejdę pewnie nie raz jeszcze. Czuc tam tego starego Wolfa w którego grało się za młodego na kulkowej myszce...
                                    • avatar
                                      PrEzi
                                      0
                                      *konfig....
                                      ehh... nie mysle juz dzis...
                                      • avatar
                                        Marked
                                        0
                                        Gra bardzo dobra,podoba mi się staro szkolne podejście w pewnych elementach.To co najważniejsze czyli strzelanie,daje dużo frajdy.
                                        Na plus też niezłe cut-scenki i momentami humor ala Tarantino :)
                                        Grafika jest dobra,momentami nawet bardzo.Efekt psuje trochę doczytywanie tekstur przy ruchach kamerą ale to chyba już wada silnika id tech 5.
                                        • avatar
                                          tuna007
                                          0
                                          B.J to jest w ameryce skrot ktory oznacza tylko jedno Blow Job a to co oznacza moga sobie panstwo poszukac na necie

                                          Blaskovicz to jest zydowsko brzmiace nazwisko a nie polskie
                                          • avatar
                                            Gregor-34
                                            0
                                            Jednak najlepiej strzela się do Niemców, przypomina starego dobrego
                                            Wolfensteina

                                            Witaj!

                                            Niedługo wyłaczymy stare logowanie.
                                            Logowanie będzie możliwe tylko przez 1Login.

                                            Połącz konto już teraz.

                                            Zaloguj przez 1Login